رنگ رخسار تو اي يار،صفايي دارد
                                   

                                               چون سخن بر لبت آيد ،چه نوايي دارد
در حريم حرم عشق نشستم يك شب
                                  

                                                   كه حريم حرمش به چه هوايي دارد
برق چشمان سياهش ز دلم برد قرار
                                 

                                                 شد همه صبر و قرارم كه وفايي دارد
دل خود خون بنمودم كه نبينم رخ او
                                  

                                                  رخ همچون گهرش بين كه جلايي دارد
دل پر درد مرا نيست دگر صبرو قرار
                               

                                              درد عشق است ،به جز دل چه دوايي دارد
راه كج كن تو بيا در ره جانانه بسوز
                                    

                                                    كه ره عشق عجب سوزو صفايي دارد
عاشق آن نيست كه فرياد برآرد به جهان 
                                       

                                                            بين ره عشق چه آرام نوايي دارد

براي مَن

همين از تو گفتن !

“زندگيست”

رخته مشكي با چكمه هاي سفيد                 صورت زيبا با اشكاي سپيد

تو چكمه ي سپيدت                                     غم و غصه شد نصيبت

نشد بگم تسليت                                         نشد بگم اشك نريز

اقاجون رفت خدانگه دار                        اين يادگاري رو ازم نگه دار

من خنجر خورده ي روزگارم                                          من يه عمر با تنهيي سازگارم

وقتي ديدمت با اون غريبه                                            فهميدم كه اون رقيبه

گل من خاري نداشت                                                  گل من كاري باهاتون نداشت

خدايا اشك قلم دراومد                                                يارم هنوز نيومد

حرفا زياده پشتت                                                       اما تو خوبه خوبي

همه تو حسرت تو                                                      اما تو پيشم مي موني

زانو زدم رو پاهات                                                      انگار تموتمه حرفات

مثل يه درخته تنها در انتظار بهارم                               مثل يه آدم تنها در انتظار يارم

باور نميكردم يه روز ازم جداشي                                 يا روزي از بودن كنارم ضجر بكشي

هيچ وقت من شونه اي واسه گريه نداشتم                    هميشه تو تنهايي بذر عشق ميكاشتم

هيچ كدومتون ارزش عشق مقدس و نداريد                    همتون پارو دل ساده ي من ميذاريد

نبودي و ببيني تو هر قدم افتادم                                   نبودي دو دستم وقتي كه افتادم

شمع اميدم بر باد كمر خم كرده                                    نگاه كن غم دوريت كمرو تاكرد

سرنوشت واسه من خدايي خيلي بد نوشت                  رو آينه هاي زندگيم اسم جدايي نوشت

خيلي دوست دارم خط بكشم تو سرنوشت                     خب آخه چرا واسه من بد نوشت

بازم شب شد خدا من چرا بي خوابم                               چرا عادت دارم تو آغوش تو بخوابم

تو به آخر ميرسي بي من چرا                                        تو بي من خوبي لعنتي بگو چرا

شدم ولگرد دنيا                                          ديدنت شده واسم رويا

بايد عاشق شدن رو بديم دست باد               شايد به سادگي بشه برد اونو از ياد

دلم خوش بود كه من ياري دارم                   امان از نادلان بردن يارم

 روزنامه نگارخلاقي از كنار او ميگذشت نگاهي به او انداخت فقط چند سكه

داخل كلاه بود.او چند سكه داخل كلاه انداخت و بدون اينكه از مرد كور اجازه بگيرد تابلوي او را برداشت ان را برگرداند و اعلان ديگري روي ان نوشت و تابلو را كنار پاي او گذاشت و...
آنجا را ترك كرد. عصر انروز روز نامه نگار به ان محل برگشت و متوجه شد كه كلاه مرد كور پر از سكه و اسكناس شده است مرد كور از صداي قدمهاي او خبرنگار را شناخت و خواست اگر او همان كسي است كه ان تابلو را نوشته بگويد ،كه بر روي ان چه نوشته است؟روزنامه نگار جواب داد:چيز خاص و مهمي نبود،من فقط نوشته شما را به شكل ديگري نوشتم و لبخندي زد و به راه خود ادامه داد. مرد كور هيچوقت ندانست كه او چه نوشته است ولي روي تابلوي او خوانده ميشد:  

امروز بهار است، ولي من نميتوانم آنرا ببينم !!!!!